Terug in Thailand, ons laatste verhaal

Nog minder dan een week en dan zit onze reis er alweer op. De laatste nacht, voor we gaan vliegen, zijn we nog in Bangkok, maar eigenlijk zijn we nu op onze laatste bestemming aanbeland: Koh Chang. Hier gaan we op het strand liggen en…, tsja verder eigenlijk niet veel. Hoewel, van 16 tot 19 uur is het happy hour, wanneer cocktails 99 baht zijn, dus dat is wel erg verleidelijk ;). Verder uitrusten van alle ervaringen en alles laten bezinken. Niet echt enerverend voor een blog, dus dit wordt ons laatste verhaal uit Thailand. Tenminste, voor 2018. Kans is erg groot dat we hier nog terugkomen, in dit fantastische land!
We hebben jullie verlaten in het vorige verhaal in Yangon. De avond voor we naar Thailand gingen kwamen we erachter dat we maar 1:25 uur hadden om in Bangkok over te stappen naar het vliegtuig naar Sukothai. Nog geen anderhalf uur om van een internationale vlucht, door de douane, koffers halen en inchecken op een nationale vlucht, dat is krapjes. Kwestie van verkeerde vliegtuig aanvinken bij het bestellen van de tickets, kan gebeuren.
En dan zit alles ook tegen. Nee, de koffers kunnen niet in 1 keer door. Sorry, inchecken op de vlucht naar Sukothai is hier nog niet mogelijk. Tijdens het wachten op het vliegtuig vonden we de plek waar het vliegtuig hoort te staan nogal leeg, ja hoor hij kwam later binnen dan gepland. Dus vertraging, een kleine 20 minuten. Bij aankomst op Bangkok hebben we nog wel gerend en zijn we brutaal voorgedrongen bij de douane, maar helaas. We kwamen om 13:01 aan bij de gate, vertrektijd was 13:10, maar de check-in was al dicht. En toen bleek dat eigenlijk alles wat tegen gezeten had in ons voordeel was. Stel dat we wel de bagage al door hadden kunnen sturen naar Sukothai, dan was de bagage al daar en wij nog niet. Bij het omboeken naar een latere vlucht hoefden we niets te betalen, want onze vlucht uit Yangon was vertraagd. En nu hadden we alle tijd om lekker te lunchen op Bangkok vliegveld, de volgende vlucht ging om 15:10. Dus, al met al, de eerste keer dat we ooit een vliegtuig gemist hebben, maar het had erger kunnen zijn.
Dan Sukothai. Ten eerste, we hadden een fantastisch hotel, met een waanzinnig uitzicht op rijstvelden en de vrije natuur. En fietsen om naar de tempels te gaan. Sukothai is een gebied met tempels. Niet zo veel als in Bagan, maar er staan er wel een aantal. En hele mooie, oude tempels. Voor de Thailand kenners, het is vergelijkbaar met Ayutthaya, alleen dan is alles nog heel. Mooie, grote buddha-beelden, mooie stupa’s en heel erg mooi om er met zonsondergang te zijn. En het mooie is, het was er niet druk. We zijn 2 keer naar de tempels geweest, de eerste keer was o een zaterdag en toen waren er nog veel scholieren. Meer de tweede keer was een maandag en toen was het vrijwel uitgestorven. Behalve bij de zonsondergang, toen was het wel wat drukker, maar nog niet zo druk als we verwacht hadden. En we hebben nog een leuk gesprekje gehad met een paar scholieren, die hun Engels wilden oefenen. ( Will you come back to Thailand? Yes, we surely will!).
Ook al waren we al wat reis- en tempelmoe, Sukothai was prachtig en dat hadden we voor geen goud willen missen.
De service in het hotel ging wel heel erg ver. Bij het ontbijt had Angelique trek in een hardgekookt eitje en er lag een ei. Er stond alleen niet bij of het gekookt was en zo ja, of het hard of zachtgekookt was. Dus dan maar vragen aan de ober. Tsja, die snapte het misschien niet helemaal, of hij snapte het wel en wist het ook niet. Dus brak hij het ei maar open en liet het aan Angelique zien. Een rauw ei bleek het te zijn?. Hij keek er zo trots en koddig bij dat we er wel om moesten lachen
Tijdens ons verblijf waren er grootverbruikers op wijngebied, die zowel ’s middags als ’s avonds een fles witte wijn bestelden. Toen kwamen wij er ook nog aan en dat was te veel voor het hotel. Gevolg, de tweede avond was er geen witte wijn meer te krijgen. Klein minpuntje.
Na Sukothai, 2 nachtjes Bangkok. We waren mooi op tijd in Bangkok en vlakbij Khao San Road. Daar hebben we de eerste avond even rondgelopen en heerlijk Indiaas gegeten. Khao San Road is het backpacker gebied van Bangkok. Dus goedkoop en een hoop aparte mensen ?. En hele grappige winkeltjes en eet stalletjes. Met de heerlijkste dingen, waaronder ook insecten. Dat hebben we maar voorbij laten gaan.
De volgende dag nog even naar Khao San Road, waar Angelique een leuke tas heeft gekocht. Zelf gemaakt door de eigenaar, van zeer goede kwaliteit. Uiteraard, geen rotzooi ?. Maar eerlijk is eerlijk, een erg mooie tas.
Daarna naar een shopping mall, voor zonnebrand en een kappertje voor Frans. Met de boot en daarna de Skytrain, echt een uitkomst in het drukke Bangkok. We waren nog niet in de shopping mall of Angelique slaakte al een kleine vloek. Wat bleek, de tas van zeer goede kwaliteit was nu al kapot, dus binnen 5 uur ?. Dus in de shopping mall maar een ander tasje gekocht voor minder, maar een stuk steviger. (Later terug gegaan naar de verkoper en hij heeft de tas weer gemaakt, dus alles goed…… Tenminste, bijna, want de schouderband is nu gedraaid en dat merkten we pas toen het te laat was.)
In het buitenland naar de kapper gaan is best een uitdaging, zeker als je een beetje ijdel bent. In het Engels uitleggen hoe je het wilt en de kapper nam uitgebreid de tijd om te kijken hoe mijn haar viel en zat. En ik ben tevreden, al is het wat korter dan gehoopt.
Hoe klein is de wereld! Op de boottocht in Myanmar (zie eerder verhaal) hadden we zeer gezellig zitten praten met een Engels stel. Zij bleven wat langer in Myanmar en zouden daarna naar Nieuw-Zeeland gaan. Schijnbaar via Bangkok, want wij zaten te eten in de shopping mal en werden opeens aangesproken in het Engels. Dat stel van de boot! Heel gezellig en zo klein is de wereld dus.
Toeval wil dat we hier met Valentijnsdag waren en daar wordt veel aan gedaan in Bangkok. Dus wij hebben een romantisch diner gedaan, aan de rivier, met live muziek, heerlijk. En goede wijn uiteraard, hier hadden ze genoeg ?.
Nu dus in Koh Chang. Veel strand, leuk hotel, lekker eten en goedkope cocktails. Hier kunnen we het nog wel uithouden de komende tijd. Misschien nog een kook cursus, maar dat vertel ik wel live na de vakantie.
Rest ons niets anders dan jullie allen hartelijk te danken voor de reacties en het volgen van onze ervaringen en avonturen. En tot snel ziens, maar dan live in het koude Nederland.

Myanmar, het vervolg

Leuk dat zoveel mensen onze blog nog leest, reacties zijn nog steeds meer dan welkom!
Bagan, daar waren we vorige keer gestopt, met de belofte dat er meer zou volgen. Even als reminder, Bagan is een oud gedeelte van Myanmar met meer dan 4400 tempels. Deze tempels dateren uit de periode tussen de 11e en 14e eeuw. Heel veel zijn nog in tact of al gerestaureerd, maar een aantal staat ook nog in de steigers of moeten nog opgeknapt worden. Indrukwekkend om daar doorheen te rijden. Eerst op de fiets, maar het is heuvelachtig en al met al is het wel een behoorlijk grote afstand die je aflegt. De tweede keer dus maar lui gedaan en 2 e-bikes gehuurd. Gewoon scootertjes, die maximaal 50 km per uur kunnen, met een electrische motor. Heerlijk stil tussen de tempels doorrijden met een zonnetje en even voor 18 uur de hoogste tempel uitzoeken voor de zonsondergang. Bekijk de foto’s en beoordeel zelf hoe magisch dit is.
In Bagan is ook een archeologisch museum en omdat we toch in buurt waren zijn we daar ook maar even naar binnen gelopen. Een grote verassing, dat museum is prachtig! Veel kunst te zien, veel te zien over hoe men vroeger leefde, maar vooral heel veel, hele mooie buddha-beelden in alle soorten en maten. Wij zijn gek op buddha-beelden, dus we keken onze ogen hier uit. Allemaal mooi belicht en voorzien van een uitleg die wij als westerling ook kunnen lezen. Verassend netjes en groot museum en we waren ongeveer de enige westerse bezoeker. Waardoor we weer met veel Birmanen op de foto mochten. Altijd leuk om bekijks te hebben ?. Kleine kanttekening hier wel bij. Het waren met name vrouwen die de moed hadden om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Waardoor ik (Frans) me toch wel erg gevleid voelde. Totdat bleek dat ze Angelique eigenlijk veel interessanter vonden en, tsja die lange blanke man moet er dan maar bij staan. Of in een aantal gevallen zelfs dat niet ?.
Na Bagan, vliegen naar Yangon, de grootste stad in Myanmar, al is het niet meer de hoofdstad. Het vliegveld van Bagan, laat ik zeggen dat het geen Schiphol is. Na het wegen en labellen bij de incheckbalie, liep een man weg met onze koffers. Wat blijkt, hier wordt je koffer nog persoonlijk naar het vliegtuig gebracht. We waren al wat gewend met kleine vliegvelden in Thailand, maar Bagan is echt niets. Er zit een bar. Dat is het. En tot overmaat van ramp moesten we ruim een uur voor vertrek door de bagage controle naar de wachtruimte en daar was helemaal niets, zelfs geen bar.
Een uurtje vliegen naar Yangon, taxi naar het hotel en in de taxi misten we al iets. Waar wij ook geweest zijn in Azië, scootertjes, motors en brommers vlogen overal tussendoor. Bangkok, Mandalay, Kuala Lumpur noem het maar op. Maar niet in Yangon, geen scooter te bekennen. Die rijden daar niet. Waarom? Een tijdje geleden is er een generaal aangereden door een brommer in Yangon en sinds die tijd zijn ze verboden! ?.
Yangon is een stad met meer dan 5 miljoen inwoners, niet echt klein dus. De mooiste en belangrijkste tempel in Myanmar staat hier: de Shwedagon tempel. Zeer indrukwekkend, al is het maar door zijn grootte en hij is al van verre te zien. Zelfs uit onze hotelkamer. Daar zijn we dus de eerste dag maar meteen naartoe gegaan en dat was zeker de moeite waard. Nou ja, moeite. In Yangon doe je alles met een taxi, die voor komt rijden bij het hotel en je afzet voor de deur van de tempel. Naar onze persoonlijke schatting is ongeveer 70% van alle auto’s een taxi, dus er is er nooit 1 ver weg en ze kosten zeer weinig. Maar terug naar de tempel. Ook hier niet heel veel westerse toeristen. Omdat dit de belangrijkste tempel van Myanmar is, wordt van elke buddhist in Myanmar verwacht dat ze minstens 1 keer in hun leven hier naartoe gaan. Ook op drukke, toeristische dagen betekent dit dat er minder toeristen hier rondlopen dan lokale bevolking, wat mooi is. Kortom, deze tempel is zeker de moeite waard.
Wat niet echt gezegd kan worden van een andere tempel die we bezocht hebben: de Sule pagode. Mooie pagode hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar een hoop lawaai, door het verkeer er omheen en ze zijn niet echt vriendelijk voor toeristen. We moesten entree betalen, wat we nog niet zo erg vonden. We moesten echter ook onze sandalen in een kluisje achterlaten, in plaats van gewoon op de grond bij de ingang wat ieder andere bezoeker deed. En je voelt hem al, bij het weggaan moesten we hiervoor betalen! Dat noemen ze toeristje afzetten. Toen ik vervolgens om een reçu hiervoor vroeg waren ze een stuk minder vrolijk en mocht ik het geld in een verzamelbak voor het goede doel doen. Okee, dat voelde al een stuk beter. Toen we hier nog eens over nadachten moesten we allebei opeens hard lachen en beseften we dat we bijna opgelicht waren voor wel 1000 kyat, oftewel eur 0,62 en dat we daar moeilijk over deden ?. Je zou er gierig van worden.
Die avond eten bij een Indiaas restaurant. Hier snapten ze het concept van voorgerecht/ hoofdgerecht, dus eerst voorgerecht en pas als dat op is, dan het hoofdgerecht. Klinkt logisch, maar in Azië kennen ze dit niet echt, daar komt alles op tafel als het klaar is, dus vaak tegelijkertijd. Of in ieder geval niet pas als het voorgerecht op is. Maar de serveerster hier snapte het wel en schreef het zo op. Helaas snapte de kok en de jongen die het uitserveerde dit niet, dus we kregen alsnog alles in 1 keer. De serveerster kwam erbij die uitlegde dat we eerst de Samosa op zouden eten en dat daarna pas de Tandori kip met naan en rijst opgediend zou worden. Okee, geen probleem, dus de jongen zet de kip in het keukentje, vlak voor onze neus, met de rijst en de naan in de koelkast en zet dit weer op tafel als we onze Samosa op hebben. Toch maar even uitgelegd dat we zowel de kip als de naan toch liever warm krijgen, waarop de serveerster met duizend verontschuldigingen alles terug naar de keuken liet brengen en een nieuw hoofdgerecht liet klaarmaken.
De volgende dag was Angelique een beetje lui en Frans wilde graag naar het nationaal museum. Angelique dus een lekker dagje bij het zwembad en Frans in de taxi naar het nationaal museum. En wederom een aangename verassing. 5 verdiepingen groot, op elke verdieping 3 grote zalen en bijna geen bezoekers, dus alle tijd om rond te kijken. Onder andere een zaal over de geschiedenis van Myanmar, een zaal over de prehistorie, een zaal met schilderijen van Birmese kunstenaars, een zaal over de cultuur van Myanmar, een zaal met muziekinstrumenten van Myanar en op de bovenste verdieping een grote zaal met Buddha’s uit allerlei tijden. Zeer indrukwekkend en mooi allemaal, een must voor als je hier ooit komt. En toen weer terug met de taxi naar het hotel. Uiteraard niet voor meer dan de heenreis, dus die taxichauffeur die 1000 kyat meer wilde heeft pech. De gierigheid hield aan ?.
En daarna zat ons Myanmar avontuur erop.
Het verhaal is al aardig lang geworden, dus we laten het hier nu even bij. De volgende keer over onze terugreis naar Thailand, waarin we een vliegtuig missen en waarin we jullie vertellen over Sukothai (ook heel erg mooi) en Bangkok (waar we vandaag heenvliegen en waar Frans naar de kapper gaat). Maar dat voor later.

Van Thailand naar Myanmar

We hebben de afgelopen week veel gedaan en beleefd, dus weer tijd voor een blog. Maar even beginnen met het belangrijkste: Angelique was gisteren jarig. Felicitaties zijn nog steeds welkom ;). Over haar verjaardag later meer, dus blijf lezen.
We verlieten jullie terwijl we met een cocktail aan het strand zaten. De volgende dag vlogen we naar Chiang Mai, waar we 1 dag hadden, 2 nachten. Die dag hebben we gefietst door de omgeving, met onder andere rijstvelden en een paar tempels. Samen met een Franstalig Belgisch stel, het was heel gezellig. De hele dag fietsen, in totaal 46 km. Voor sommige mensen niet zo veel, maar voor mensen die in Nederland voor afstanden van 5 km de auto pakken een heel eind. En niet zulke goede fietsen en zadels, daar hebben we in een bepaald niet nader te noemen lichaamsdeel wel last van gehad.
De volgende dag het land uit, naar het voor ons onbekende Myanmar. Een korte vlucht, de douane formaliteiten namen bijna nog meer tijd in beslag, al viel ons dat nog wel mee. Het is beter geregeld dan we verwacht hadden. We kwamen ’s avonds aan in Mandalay en het was al donker toen we met een taxi naar ons hotel werden gebracht. Het viel ons meteen op dat er rechts wordt gereden, maar het stuur zit ook rechts. Over de reden waarom er nu rechts wordt gereden zijn er 2 lezingen, waarvan ik deze de leukste vindt. De dictator die er na de Engelse kolonisatie aan de macht kwam was getrouwd en zijn vrouw riep de hulp in van een handlezer. Deze vertelde haar dat het beter was als iedereen in Myanmar rechts zou rijden en zo geschiedde. Van de ene op de andere dag moest iedereen rechts rijden. Veel auto’s worden geïmporteerd  uit (linksrijdend, dus rechts gestuurd) Japan, dus vandaar het stuur rechts. Het belangrijkste onderdeel van de auto in Myanmar is de toeter. Als lichten niet werken, de benzinemeter kapot is, de rem niet goed functioneert, dat maakt allemaal niet uit, als de toeter het maar doet. Dus een lawaai is het wel op de weg.
De volgende dag direct een wandeling door Mandalay. Eerste het koninklijk paleis, waar het leger de wacht houdt. Kaartje gekocht, maar voor we naar binnen mochten moesten we nog wel ons paspoort achterlaten. Die hadden we niet bij ons. Iets anders, rijbewijs? Nee, ook niet. Eeeeeeeh, ander pasje met pasfoto? Nope. Okee, hotelsleutel dan? Jaaaa, die hebben we, dus we mochten naar binnen na het achterlaten van de sleutel van onze hotelkamer ?.
Het paleis is een verzameling van gebouwen van teak hout. Best mooi, maar niet heel spectaculair. Het museum binnen is wel aardig, dus al met al wel de moeite waard.
Daarna lunchen, tussen de locals, voor in totaal ongeveer 3,50 euro. Niet duur dus en dan betaal je als toerist nog meer dan de locals. De munteenheid hier is de Kyat (spreek uit tsjat) en 1000 Kyat is ongeveer 0,62 euro.
Daarna tijd voor een tempel aan de overkant van de straat. Mooi, groot en toch weer anders dan in Thailand. Het eerste verschil is al dat bij elke belangrijke tempel er winkeltjes zijn in de gang naar de buddha toe. Allerlei zaken kan je daar kopen, souvenirs, boeken, eten enz. Eerst dachten we dat dit voor de toeristen was, maar in deze tempel kwam nog nauwelijks een toerist en ze deden prima zaken met lokale klanten.
Hierna naar de tempel op de berg, een behoorlijke klim. Dus toch maar een busje genomen. Mooi uitzicht van de top, al viel de tempel zelf een beetje tegen. Maar vanaf de berg heb je een prachtig uitzicht over Mandalay. Het was wat mistig, maar ondanks dat was er genoeg te bewonderen.
Als Europese toerist zijn wij hier en daar nog echt een bezienswaardigheid. We voelen ons echt beroemd, het aantal keren dat er iemand met ons op de foto wilde is niet meer te tellen. De eerste eerste keer is dat wel vreemd en dachten we dat ze geld van ons wilden, maar nu zijn we er al aan gewend en vinden we het eigenlijk wel grappig. Zelfs bij belangrijke bezienswaardigheden, waar toch best wel veel toeristen al geweest zijn en nog steeds komen, worden we nog steeds aangestaard en vragen de dapperste mensen of we met ze op de foto willen.
De bediening in Myanmar is nog heel erg behulpzaam, tot het overdrevene af. Een voorbeeld, op onze tweede avond in Mandalay gingen we eten bij een Birmees restaurant. Een jongen en meisje van ongeveer 16 jaar werken daar in de bediening en ze bleven maar naast ons tafeltje staan. Wij een glas wijn en een flesje water bestellen, ze renden om dit te halen en gingen weer vlak achter ons in de houding staan met een big smile. Eten besteld, snel doorgeven aan de keuken en weer vlak achter ons staan voor het geval dat. Tijdens het eten lieten ze ons gelukkig wel met rust, maar zodra de laatste hap weg was werd de tafel afgeruimd en stonden ze weer vlak achter ons voor als we nog iets nodig hadden. En maar lachen en maar vrolijk blijven. Je snapt, we hebben ze een leuke fooi gegeven. ?
De volgende dag met een gids een halve dag op pad. Eerst naar een klooster, waar om 10 uur in de ochtend de monniken eten krijgen van sponsoren. Een hele lange rij monniken die geduldig wachten totdat ze door mogen lopen voor een bord rijst met groente en fruit. De sponsoren zijn vaak familieleden van de monniken en andere dorpsgenoten, die zelf de rijst mogen opscheppen en aan de monniken mogen geven. Een hele eer en het was te zien dat veel sponsoren behoorlijk nerveus waren. Rare gewaarwording was wel dat we met ongeveer 50 toeristen stonden te kijken hoe het eten werd verdeeld en vooral Japanse toeristen liepen nog wel eens in de weg om de mooiste foto te krijgen. Iets wat de ceremonie enigszins verstoorde.
Daarna naar de U-bein bridge, de langste teak houten brug ter wereld met 1,2 km, al zijn er ook bronnen die hem 1,8 of zelfs 2 km lang maken. Mooi en indrukwekkend om te zien en om er overheen te lopen. Het schijnt heel mooi te zijn bij zonsondergang hoorden we later, wij waren er in de ochtend. Toen nog naar een tempel in de buurt en naar een houtsnijderswinkel, waar ook nog de houtsnij kunst werd beoefend. Je weet dat dit een toeristenval is, waar men hoopt dat je wat koopt. Wat we ook gedaan hebben ?. Vast veel te duur, maar wij zijn er tevreden mee en binnenkort te bewonderen in onze woonkamer.
De volgende dag vroeg op, 5 uur kan je wel vroeg noemen, om de boot te nemen naar Bagan. In het donker met de taxi, waarna 2 tengere vrouwen onze koffer op hun hoofd namen naar de boot voor een paar Kyats. Om half zeven was de afvaart en wat een heerlijke manier van reizen is dit! Heerlijk achterover op een luie stoel naar het voorbijtrekkende landschap kijken, heerlijk. Het landschap was hier en daar mooi, met met name in het begin veel tempels en een opkomende zon en aan het einde een ondergaande zon en maar weer eens wat tempels. Tussendoor hebben we nog aangelegd bij een authentiek boerendorpje. Veel koeien, die hier gewoon door het dorpje lopen, groente, fruit, alles wat een mens echt nodig heeft om te leven. Oh ja en een zonnecollector om tv te kunnen kijken natuurlijk ?. Mooi om te zien hoe deze mensen zonder stress een ogenschijnlijk gelukkig leven leven.
Daarna door naar Bagan. Bagan is een gebied van ongeveer 24km2 met meer dan 4400 tempels! Zeer indrukwekkend. We hebben er gisteren een aantal bezocht op de fiets en morgen gaan we met een elektrische scooter (die ze hier e-bike noemen, wat ons enigszins verwarde) er nog veel meer bekijken en hopelijk de zonsondergang in de rivier. Maar Bagan bewaren we graag voor het volgende blog, nu eerst eten met een live dans en muziek show.
Nog even over de verjaardag van Angelique. Het is altijd bijzonder om je verjaardag in de zon met 30 graden te vieren als je begin februari jarig bent. Nadat Frans in het hotel had aangegeven dat Angelique jarig was heeft zo ongeveer iedereen haar gefeliciteerd (nogmaals, mag nog best hoor ?) en ’s avonds kregen we bij het eten een heerlijk taartje die we ons goed hebben laten smaken.
Tot slot, de witte wijn uit Myanmar is goed! ?.

Verhaal twee uit Thailand

Terwijl we dit schrijven zitten we aan het strand, genietend van de zonsondergang en een heerlijke cocktail. Live can be worse ;).
Nu terug naar waar we gebleven waren: Khao Sok en onze kano tour. Samen met 5 Fransen in het geval van Angelique (4 mensen uit Frankrijk en haar eigen Frans?) gingen we op pad met 3 kano’s en gidsen. We hadden hoge verwachtingen van het avontuur. En vanwege het tijdstip, einde van de middag werd ons heel jungle book voorgespiegeld. We waren benieuwd. De gidsen leiden ons vakkundig door de woelige rivier en binnen no time sprongen de eerste apen al in onze kano. Het tasje van onze Franse buurvrouw kon ze nog net veiligstellen. Veel vissen, spinnen en uiteindelijk heeft Frans toch zijn zin: we hebben slangen gezien. Er zijn regelmatig verhalen dat slangen uit bomen vallen in een kano, dus we wilden er niet onder blijven drijven. Maar voor het goed zien moest dat wel, Angelique wilde echter zo snel mogelijk onder die boom vandaan. Bij googlen na thuiskomst bleek dat geen gekke keuze, want dit soort slang staat bekend als zeer gevaarlijk en giftig.
De tocht vervolgend leverde het ene mooie plaatje na de andere op. Na ruim twee uur varen werden we met een jeep weer naar ons hotel terug gebracht, een mystieke ervaring rijker.
De volgende dag gingen we met een publieke minivan met andere toeristen naar Krabi. Angelique zat klem tussen 2 Duitse rolmopjes, maar Frans zat prinsheerlijk. Ondanks dat was het een relaxte en snelle rit. Rond het middaguur kwamen we in Krabi aan waar we een taxi moesten nemen naar ons hotel. Nou, dat was me wat. De taxi chauffeur frummelde onze koffers achterin, met veel geweld ging de kofferbak ook nog dicht. Maar, tijdens de rit kwam hij erachter dat hij zwaar gewond was geraakt bij deze actie. We kregen een vinger onder onze neus gedrukt, waarbij we onze bril nodig hadden om te kijken wat er aan de hand was. De man was zo in shock dat hij met zijn vinger omhoog zsm naar een 7/11 reed voor pleisters. Gelukkig was het niet zijn middelvinger ;). Frans vroeg meteen “should we go to hospital?”, wat met een zuinig lachje werd ontkend. De man keek zo zielig dat wij minstens dachten dat die vinger geamputeerd moest worden. Hij kwam terug met pleisters, nadat hij 1 pleister had bevestigd, maar dat was niet voldoende volgens hem. Er moest een tweede bij! Tot ons hotel heeft jij vervolgens met de vinger omhoog gereden. Volgens Angelique is mannen au altijd erger dan vrouwen au, maar dat ontkent Frans in alle toonaarden.
Krabi was een tussenstop, waar we trouwens heerlijk Indiaas hebben gegeten, om vervolgens naar ons paradijs op Koh Lanta te trekken. We hebben nu drie dagen strand achter de rug in een relaxte, luxe setting, met 30 graden, en zelfs voor Angelique een beetje te warm af en toe. Gisteravond hebben we alvast een voorschot genomen op Angelique haar 30e verjaardag (?) met een etentje op het strand, vergezeld door een heerlijke Barbera uit Italië. We konden het niet laten. Angelique is op 3-2 jarig, we verwachten natuurlijk wel heel veel felicitaties dan.
Morgen vliegen we naar Chiang Mai, waar we weer inspanningen moeten leveren. Maar daarover een volgende keer meer, nu genieten we nog even van onze cocktail.

Eerste week Thailand

Na een vlucht van 11 uur die voorspoedig verlopen is kwamen we aan in Bangkok, waar we meteen een aansluitende vlucht naar Phuket hadden. Helaas, die aansluitende vlucht had vertraging. We waren nog redelijk fit toen we in Bangkok aankwamen, maar na wachten, wachten en nog even wachten waren we het ondertussen wel zat. Gelukkig hadden we de transfer naar ons hotel in Khao Lak al geregeld.
Het was echt thuiskomen in Thailand, in die 2 jaar is er weinig veranderd. In het hotel kregen we een gratis upgrade naar een luxe villa met een jacuzzi, omdat we hier nu voor de derde keer kwamen. We vielen meteen met onze neus in de boter, want op de tweede dag was er meteen een bbq met live muziek en dansen op het strand. (En wijn ;))
De eerste vijf dagen hebben we heerlijk relaxed op het strand om in het Thaise ritme te komen. Het is hier tenslotte toch 30 graden ?.
Gisteren naar het natuurpark Khao Sok, waar het weer tijd word tom in actie te komen. Vandaag vroeg op voor een hiking in de jungle, met gids Tuk (niet te verwarren met een Tuktuk). Angelique was een beetje bezorgd over haar schoenen, maar Tuk kwam aan op afgetrapte slippertjes, dus dat moest wel goedkomen.
Na een enerverende tocht, waar we onder andere apen, tarantula’s en andere grote spinnen en allerlei verschillende reptielen in alle soorten en maten zijn tegen gekomen kwamen we bij een waterval voor een rustmomentje. Gelukkig waren de Krokodillen en witte haaien aan het shoppen volgens Tuk.
Tijd voor koffie en ananas. Tuk had ons net een verhaal verteld over koffie gezet van uitwerpselen van een bepaalde soort wilde kat, dus Angelique bedankte voor de eer. Frans durfde de uitdaging wel aan. Dus op een vuurtje van bamboe werd water gekookt en ook van bamboe werd een kop gemaakt, samen met een lepeltje voor de koffie en twee prikkertjes voor de ananas. We hebben de foto’s en de koppen als bewijsmateriaal.
Daarna op zoek naar lady Gaga, zei Tuk. Wij begrepen er niets van. Het bleken zware apen met een blonde kuif te zijn die een concert gaven in de toppen van de bomen.
Deze hiking heeft ons voorbereid op de kanotocht van morgen over de rivier, maar daar een volgende keer meer over.

Lieve groet,
Angelique en Frans

We gaan weer op reis!

Dag mede virtuele reisgenoten,

Morgen is het zover dan vertrekken we naar Thailand en vervolgens naar Myanmar. Het is alweer veel te lang geleden, al meer dan 2 jaar, dat we naar Azie zijn geweest, dus het wordt weer eens tijd. Vandaag de uitdaging aangenomen om in plaats van 2 koffers, 1 koffer en een tas mee te nemen. Helaas is dit niet gelukt, maar ja goed excuus we gaan tenslotte 5 en halve week en dan moet dat jurkje toch nog mee tot grote frustatie van mijn geliefde echtgenoot

We vliegen morgen rechtstreeks naar Bangkok en dan gelijk door naar Khao Lak om een paar dagen horizontaal op het strand te liggen en langzaam in het Thaise ritme te komen. Daarna naar allerlei mooie bestemmingen en dit jaar zullen we ook MyanMar aan doen. Het belooft weer een mooie reis te worden en we willen jullie daar graag van mee laten genieten.

Mocht je niet willen dat we je op de hoogte houden van onze reis, laat het dan even weten, dan halen we je van de maillijst af.

Leuk op een reis als dit is om af en toe ook wat van het thuisfront te horen, dus laat gerust een berichtje voor ons achter bij een foto of onder het geschreven stukje.

Lieve groet,

Angelique en Frans

Reis je met ons mee de komende weken in Thailand?

Lieve allemaal,

Volgende week zondag 27 december is het zover, dan reizen we af voor 6 weken ( ja je leest het goed) richting Azie en dan dit keer een rondreis door Thailand. We hebben er heel veel zin in ook al is het nu stress voor de vakantie. Frans zijn Visum was niet goed ze hadden er Hofman van gemaakt in plaats van Hofma. En ondanks mijn criminele activiteiten om dit met tipex aan te passen, is Frans toch maar weer naar Amsterdam gegaan om dit te laten corrigeren

We vliegen op Bangkok en gaan dan gelijk door naar Phuket (Khaolak) om daar oud en nieuw op het strand te vieren. We vinden het leuk als jullie door middel van dit blog met ons meereizen en genieten er van als er leuke reacties worden geplaatst.

Voor dit moment wensen we iedereen nog hele fijne feestdagen toe, en tot schrijfs.

Lieve groeten

Angelique & Frans