We hebben de afgelopen week veel gedaan en beleefd, dus weer tijd voor een blog. Maar even beginnen met het belangrijkste: Angelique was gisteren jarig. Felicitaties zijn nog steeds welkom ;). Over haar verjaardag later meer, dus blijf lezen.
We verlieten jullie terwijl we met een cocktail aan het strand zaten. De volgende dag vlogen we naar Chiang Mai, waar we 1 dag hadden, 2 nachten. Die dag hebben we gefietst door de omgeving, met onder andere rijstvelden en een paar tempels. Samen met een Franstalig Belgisch stel, het was heel gezellig. De hele dag fietsen, in totaal 46 km. Voor sommige mensen niet zo veel, maar voor mensen die in Nederland voor afstanden van 5 km de auto pakken een heel eind. En niet zulke goede fietsen en zadels, daar hebben we in een bepaald niet nader te noemen lichaamsdeel wel last van gehad.
De volgende dag het land uit, naar het voor ons onbekende Myanmar. Een korte vlucht, de douane formaliteiten namen bijna nog meer tijd in beslag, al viel ons dat nog wel mee. Het is beter geregeld dan we verwacht hadden. We kwamen ’s avonds aan in Mandalay en het was al donker toen we met een taxi naar ons hotel werden gebracht. Het viel ons meteen op dat er rechts wordt gereden, maar het stuur zit ook rechts. Over de reden waarom er nu rechts wordt gereden zijn er 2 lezingen, waarvan ik deze de leukste vindt. De dictator die er na de Engelse kolonisatie aan de macht kwam was getrouwd en zijn vrouw riep de hulp in van een handlezer. Deze vertelde haar dat het beter was als iedereen in Myanmar rechts zou rijden en zo geschiedde. Van de ene op de andere dag moest iedereen rechts rijden. Veel auto’s worden geïmporteerd  uit (linksrijdend, dus rechts gestuurd) Japan, dus vandaar het stuur rechts. Het belangrijkste onderdeel van de auto in Myanmar is de toeter. Als lichten niet werken, de benzinemeter kapot is, de rem niet goed functioneert, dat maakt allemaal niet uit, als de toeter het maar doet. Dus een lawaai is het wel op de weg.
De volgende dag direct een wandeling door Mandalay. Eerste het koninklijk paleis, waar het leger de wacht houdt. Kaartje gekocht, maar voor we naar binnen mochten moesten we nog wel ons paspoort achterlaten. Die hadden we niet bij ons. Iets anders, rijbewijs? Nee, ook niet. Eeeeeeeh, ander pasje met pasfoto? Nope. Okee, hotelsleutel dan? Jaaaa, die hebben we, dus we mochten naar binnen na het achterlaten van de sleutel van onze hotelkamer ?.
Het paleis is een verzameling van gebouwen van teak hout. Best mooi, maar niet heel spectaculair. Het museum binnen is wel aardig, dus al met al wel de moeite waard.
Daarna lunchen, tussen de locals, voor in totaal ongeveer 3,50 euro. Niet duur dus en dan betaal je als toerist nog meer dan de locals. De munteenheid hier is de Kyat (spreek uit tsjat) en 1000 Kyat is ongeveer 0,62 euro.
Daarna tijd voor een tempel aan de overkant van de straat. Mooi, groot en toch weer anders dan in Thailand. Het eerste verschil is al dat bij elke belangrijke tempel er winkeltjes zijn in de gang naar de buddha toe. Allerlei zaken kan je daar kopen, souvenirs, boeken, eten enz. Eerst dachten we dat dit voor de toeristen was, maar in deze tempel kwam nog nauwelijks een toerist en ze deden prima zaken met lokale klanten.
Hierna naar de tempel op de berg, een behoorlijke klim. Dus toch maar een busje genomen. Mooi uitzicht van de top, al viel de tempel zelf een beetje tegen. Maar vanaf de berg heb je een prachtig uitzicht over Mandalay. Het was wat mistig, maar ondanks dat was er genoeg te bewonderen.
Als Europese toerist zijn wij hier en daar nog echt een bezienswaardigheid. We voelen ons echt beroemd, het aantal keren dat er iemand met ons op de foto wilde is niet meer te tellen. De eerste eerste keer is dat wel vreemd en dachten we dat ze geld van ons wilden, maar nu zijn we er al aan gewend en vinden we het eigenlijk wel grappig. Zelfs bij belangrijke bezienswaardigheden, waar toch best wel veel toeristen al geweest zijn en nog steeds komen, worden we nog steeds aangestaard en vragen de dapperste mensen of we met ze op de foto willen.
De bediening in Myanmar is nog heel erg behulpzaam, tot het overdrevene af. Een voorbeeld, op onze tweede avond in Mandalay gingen we eten bij een Birmees restaurant. Een jongen en meisje van ongeveer 16 jaar werken daar in de bediening en ze bleven maar naast ons tafeltje staan. Wij een glas wijn en een flesje water bestellen, ze renden om dit te halen en gingen weer vlak achter ons in de houding staan met een big smile. Eten besteld, snel doorgeven aan de keuken en weer vlak achter ons staan voor het geval dat. Tijdens het eten lieten ze ons gelukkig wel met rust, maar zodra de laatste hap weg was werd de tafel afgeruimd en stonden ze weer vlak achter ons voor als we nog iets nodig hadden. En maar lachen en maar vrolijk blijven. Je snapt, we hebben ze een leuke fooi gegeven. ?
De volgende dag met een gids een halve dag op pad. Eerst naar een klooster, waar om 10 uur in de ochtend de monniken eten krijgen van sponsoren. Een hele lange rij monniken die geduldig wachten totdat ze door mogen lopen voor een bord rijst met groente en fruit. De sponsoren zijn vaak familieleden van de monniken en andere dorpsgenoten, die zelf de rijst mogen opscheppen en aan de monniken mogen geven. Een hele eer en het was te zien dat veel sponsoren behoorlijk nerveus waren. Rare gewaarwording was wel dat we met ongeveer 50 toeristen stonden te kijken hoe het eten werd verdeeld en vooral Japanse toeristen liepen nog wel eens in de weg om de mooiste foto te krijgen. Iets wat de ceremonie enigszins verstoorde.
Daarna naar de U-bein bridge, de langste teak houten brug ter wereld met 1,2 km, al zijn er ook bronnen die hem 1,8 of zelfs 2 km lang maken. Mooi en indrukwekkend om te zien en om er overheen te lopen. Het schijnt heel mooi te zijn bij zonsondergang hoorden we later, wij waren er in de ochtend. Toen nog naar een tempel in de buurt en naar een houtsnijderswinkel, waar ook nog de houtsnij kunst werd beoefend. Je weet dat dit een toeristenval is, waar men hoopt dat je wat koopt. Wat we ook gedaan hebben ?. Vast veel te duur, maar wij zijn er tevreden mee en binnenkort te bewonderen in onze woonkamer.
De volgende dag vroeg op, 5 uur kan je wel vroeg noemen, om de boot te nemen naar Bagan. In het donker met de taxi, waarna 2 tengere vrouwen onze koffer op hun hoofd namen naar de boot voor een paar Kyats. Om half zeven was de afvaart en wat een heerlijke manier van reizen is dit! Heerlijk achterover op een luie stoel naar het voorbijtrekkende landschap kijken, heerlijk. Het landschap was hier en daar mooi, met met name in het begin veel tempels en een opkomende zon en aan het einde een ondergaande zon en maar weer eens wat tempels. Tussendoor hebben we nog aangelegd bij een authentiek boerendorpje. Veel koeien, die hier gewoon door het dorpje lopen, groente, fruit, alles wat een mens echt nodig heeft om te leven. Oh ja en een zonnecollector om tv te kunnen kijken natuurlijk ?. Mooi om te zien hoe deze mensen zonder stress een ogenschijnlijk gelukkig leven leven.
Daarna door naar Bagan. Bagan is een gebied van ongeveer 24km2 met meer dan 4400 tempels! Zeer indrukwekkend. We hebben er gisteren een aantal bezocht op de fiets en morgen gaan we met een elektrische scooter (die ze hier e-bike noemen, wat ons enigszins verwarde) er nog veel meer bekijken en hopelijk de zonsondergang in de rivier. Maar Bagan bewaren we graag voor het volgende blog, nu eerst eten met een live dans en muziek show.
Nog even over de verjaardag van Angelique. Het is altijd bijzonder om je verjaardag in de zon met 30 graden te vieren als je begin februari jarig bent. Nadat Frans in het hotel had aangegeven dat Angelique jarig was heeft zo ongeveer iedereen haar gefeliciteerd (nogmaals, mag nog best hoor ?) en ’s avonds kregen we bij het eten een heerlijk taartje die we ons goed hebben laten smaken.
Tot slot, de witte wijn uit Myanmar is goed! ?.