Leuk dat zoveel mensen onze blog nog leest, reacties zijn nog steeds meer dan welkom!
Bagan, daar waren we vorige keer gestopt, met de belofte dat er meer zou volgen. Even als reminder, Bagan is een oud gedeelte van Myanmar met meer dan 4400 tempels. Deze tempels dateren uit de periode tussen de 11e en 14e eeuw. Heel veel zijn nog in tact of al gerestaureerd, maar een aantal staat ook nog in de steigers of moeten nog opgeknapt worden. Indrukwekkend om daar doorheen te rijden. Eerst op de fiets, maar het is heuvelachtig en al met al is het wel een behoorlijk grote afstand die je aflegt. De tweede keer dus maar lui gedaan en 2 e-bikes gehuurd. Gewoon scootertjes, die maximaal 50 km per uur kunnen, met een electrische motor. Heerlijk stil tussen de tempels doorrijden met een zonnetje en even voor 18 uur de hoogste tempel uitzoeken voor de zonsondergang. Bekijk de foto’s en beoordeel zelf hoe magisch dit is.
In Bagan is ook een archeologisch museum en omdat we toch in buurt waren zijn we daar ook maar even naar binnen gelopen. Een grote verassing, dat museum is prachtig! Veel kunst te zien, veel te zien over hoe men vroeger leefde, maar vooral heel veel, hele mooie buddha-beelden in alle soorten en maten. Wij zijn gek op buddha-beelden, dus we keken onze ogen hier uit. Allemaal mooi belicht en voorzien van een uitleg die wij als westerling ook kunnen lezen. Verassend netjes en groot museum en we waren ongeveer de enige westerse bezoeker. Waardoor we weer met veel Birmanen op de foto mochten. Altijd leuk om bekijks te hebben ?. Kleine kanttekening hier wel bij. Het waren met name vrouwen die de moed hadden om te vragen of ze met ons op de foto mochten. Waardoor ik (Frans) me toch wel erg gevleid voelde. Totdat bleek dat ze Angelique eigenlijk veel interessanter vonden en, tsja die lange blanke man moet er dan maar bij staan. Of in een aantal gevallen zelfs dat niet ?.
Na Bagan, vliegen naar Yangon, de grootste stad in Myanmar, al is het niet meer de hoofdstad. Het vliegveld van Bagan, laat ik zeggen dat het geen Schiphol is. Na het wegen en labellen bij de incheckbalie, liep een man weg met onze koffers. Wat blijkt, hier wordt je koffer nog persoonlijk naar het vliegtuig gebracht. We waren al wat gewend met kleine vliegvelden in Thailand, maar Bagan is echt niets. Er zit een bar. Dat is het. En tot overmaat van ramp moesten we ruim een uur voor vertrek door de bagage controle naar de wachtruimte en daar was helemaal niets, zelfs geen bar.
Een uurtje vliegen naar Yangon, taxi naar het hotel en in de taxi misten we al iets. Waar wij ook geweest zijn in Azië, scootertjes, motors en brommers vlogen overal tussendoor. Bangkok, Mandalay, Kuala Lumpur noem het maar op. Maar niet in Yangon, geen scooter te bekennen. Die rijden daar niet. Waarom? Een tijdje geleden is er een generaal aangereden door een brommer in Yangon en sinds die tijd zijn ze verboden! ?.
Yangon is een stad met meer dan 5 miljoen inwoners, niet echt klein dus. De mooiste en belangrijkste tempel in Myanmar staat hier: de Shwedagon tempel. Zeer indrukwekkend, al is het maar door zijn grootte en hij is al van verre te zien. Zelfs uit onze hotelkamer. Daar zijn we dus de eerste dag maar meteen naartoe gegaan en dat was zeker de moeite waard. Nou ja, moeite. In Yangon doe je alles met een taxi, die voor komt rijden bij het hotel en je afzet voor de deur van de tempel. Naar onze persoonlijke schatting is ongeveer 70% van alle auto’s een taxi, dus er is er nooit 1 ver weg en ze kosten zeer weinig. Maar terug naar de tempel. Ook hier niet heel veel westerse toeristen. Omdat dit de belangrijkste tempel van Myanmar is, wordt van elke buddhist in Myanmar verwacht dat ze minstens 1 keer in hun leven hier naartoe gaan. Ook op drukke, toeristische dagen betekent dit dat er minder toeristen hier rondlopen dan lokale bevolking, wat mooi is. Kortom, deze tempel is zeker de moeite waard.
Wat niet echt gezegd kan worden van een andere tempel die we bezocht hebben: de Sule pagode. Mooie pagode hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar een hoop lawaai, door het verkeer er omheen en ze zijn niet echt vriendelijk voor toeristen. We moesten entree betalen, wat we nog niet zo erg vonden. We moesten echter ook onze sandalen in een kluisje achterlaten, in plaats van gewoon op de grond bij de ingang wat ieder andere bezoeker deed. En je voelt hem al, bij het weggaan moesten we hiervoor betalen! Dat noemen ze toeristje afzetten. Toen ik vervolgens om een reçu hiervoor vroeg waren ze een stuk minder vrolijk en mocht ik het geld in een verzamelbak voor het goede doel doen. Okee, dat voelde al een stuk beter. Toen we hier nog eens over nadachten moesten we allebei opeens hard lachen en beseften we dat we bijna opgelicht waren voor wel 1000 kyat, oftewel eur 0,62 en dat we daar moeilijk over deden ?. Je zou er gierig van worden.
Die avond eten bij een Indiaas restaurant. Hier snapten ze het concept van voorgerecht/ hoofdgerecht, dus eerst voorgerecht en pas als dat op is, dan het hoofdgerecht. Klinkt logisch, maar in Azië kennen ze dit niet echt, daar komt alles op tafel als het klaar is, dus vaak tegelijkertijd. Of in ieder geval niet pas als het voorgerecht op is. Maar de serveerster hier snapte het wel en schreef het zo op. Helaas snapte de kok en de jongen die het uitserveerde dit niet, dus we kregen alsnog alles in 1 keer. De serveerster kwam erbij die uitlegde dat we eerst de Samosa op zouden eten en dat daarna pas de Tandori kip met naan en rijst opgediend zou worden. Okee, geen probleem, dus de jongen zet de kip in het keukentje, vlak voor onze neus, met de rijst en de naan in de koelkast en zet dit weer op tafel als we onze Samosa op hebben. Toch maar even uitgelegd dat we zowel de kip als de naan toch liever warm krijgen, waarop de serveerster met duizend verontschuldigingen alles terug naar de keuken liet brengen en een nieuw hoofdgerecht liet klaarmaken.
De volgende dag was Angelique een beetje lui en Frans wilde graag naar het nationaal museum. Angelique dus een lekker dagje bij het zwembad en Frans in de taxi naar het nationaal museum. En wederom een aangename verassing. 5 verdiepingen groot, op elke verdieping 3 grote zalen en bijna geen bezoekers, dus alle tijd om rond te kijken. Onder andere een zaal over de geschiedenis van Myanmar, een zaal over de prehistorie, een zaal met schilderijen van Birmese kunstenaars, een zaal over de cultuur van Myanmar, een zaal met muziekinstrumenten van Myanar en op de bovenste verdieping een grote zaal met Buddha’s uit allerlei tijden. Zeer indrukwekkend en mooi allemaal, een must voor als je hier ooit komt. En toen weer terug met de taxi naar het hotel. Uiteraard niet voor meer dan de heenreis, dus die taxichauffeur die 1000 kyat meer wilde heeft pech. De gierigheid hield aan ?.
En daarna zat ons Myanmar avontuur erop.
Het verhaal is al aardig lang geworden, dus we laten het hier nu even bij. De volgende keer over onze terugreis naar Thailand, waarin we een vliegtuig missen en waarin we jullie vertellen over Sukothai (ook heel erg mooi) en Bangkok (waar we vandaag heenvliegen en waar Frans naar de kapper gaat). Maar dat voor later.